The end :)

Jako swoisty koordynator projektu "Medialny Jeż" dziękuję za współpracę oraz za wszelkie pozytywne uwagi dotyczące bloga [bo negatywnych nie doświadczyłam], a także za setki odwiedzin! Tak kończy się przygoda z Jeżem; mam nadzieję, że nasze wypociny nadawały się do rzucania na nie okiem i były go warte :)

Finalny skład: R.K., Ł.W., I.Ś. [dane usunięte :)].

Kult własnego ego, czyli jak idiotyczne teorie niszczą Jeżowi dobry humor

Dzisiaj Jeż jest nastroszony, więc uwaga, będzie dużo fuczenia!

Andrew Keen, jeden z dawnych orędowników nowych technologii w 2007 wydał książkę pod chwytliwym tytułem Kult amatora. Jak Internet niszczy kulturę. Przedstawia w niej swój pogląd na temat tego, jak Web 2.0, tworzona przez dowolnego użytkownika, podkopuje fundamenty gmachu kultury profesjonalnej, tworzonej przez wieki. W świecie, gdy każdy może tworzyć, „tradycyjne” media są zagrożone, a z Internetu wylewa się tsunami bylejakości i prowizorki.

No cóż.

Keen określa Web 2.0 jako utopijny ruch, zrównując ją z komunizmem według myśli Marksa. A jak przystało na praworządnego amerykańskiego naukowca, wszystko, co choćby kojarzyć się ma z ideologią komunistyczną, musi dlań być owocem piekła i dziełem ciemności. W swoim wywodzie używa Marksa jako efektownego myślowego wytrychu dla odbiorcy ze Stanów Zjednoczonych, pamiętającego Zimną Wojnę. Nie idzie za tym żadna głębsza refleksja czy choćby znak, że Keen w ogóle trzymał w ręku Kapitał. Marks jest przywołany właściwie wyłącznie jako efektowny straszak, zwiastun narodzin wrogiego systemu, przydający całemu podniesionemu przez badacza problemowi złowieszczego charakteru. Gdyby pisał książki dla jeży, pewnie straszyłby w nich ideologią borsuków. Nienawidzimy borsuków.

Autor zatem, jako dobry kapitalista, ubolewa nad losem umęczonego przez Internet Hollywood czy wydawców płytowych, których najsilniej uderza spowodowany dostępnością muzyki w Internecie kryzys. Niemal wstydzę się, że właśnie okradam wydawnictwo, czytając tę książkę na ekranie nienawistnego komputera, pobrawszy ją wcześniej absolutnie za darmo z portalu z gryzoniem w nazwie. Jednym z tych, które na zatracenie niewinnego Wielkiego Kapitału stworzyła Sieć 2.0.

Keen zdaje się absolutnie nie zdawać sobie sprawy (albo to ignorować) z kryzysów ponowoczesności, jakie miały miejsce w czasie jego życia. Nie oglądając się choćby na teorię dekonstrukcji Jacquesa Derridy czy prace Focaulta wciąż głosi prymat OBIEKTYWNEJ PRAWDY, który przecież nie mógł się zestarzeć (czy, niech Jeżowa łapka broni, zdezaktualizować) od śmierci Kartezjusza, prawda? PRAWDA? Straszy, iż blogi i strony amatorów mogą stać się nośnikiem korporacyjnej propagandy i oszustwa. Nie to, co poważne koncerny medialne. Nawet te finansowane przez korporacje. W internecie dochodzi także do innych ekscesów, jak na przykład mrożące krew w żyłach naginanie prawdy o polityce, które przecież nie do pomyślenia byłoby w tradycyjnej gazecie czy telewizji!

Podobnie rozbrajające jest uparte opowiadanie badacza o mitycznym ZŁOTYM WIEKU KULTURY, który kiedyś, w odległej, niedookreślonej przeszłości trwał na Ziemi. Przyjmując postawę zrzędliwego staruszka, który ze skwaszoną miną konstatuje, że „kiedyś było lepiej”, autor snuje bajędy o rzekomej erze szczęśliwości, gdy kulturę tworzyli jedynie wielcy artyści. Co jest oczywiście niezaprzeczalną prawdą, podobnie jak to, że wieża Eiffla jest z piernika, a w Moulin Rouge na odchodne robią ci śniadanie na koszt firmy.

Keen ubolewa, że człowiekiem roku 2006 Time ogłosił przeciętnych internautów. „Kto był człowiekiem roku 2006 magazynu "Time"? czy był to George W. Bush, Steve Jobs lub Bill Gates i Warren Buffet, którzy razem przeznaczyli siedemdziesiąt miliardów dolarów swoich fortun na poprawienie życia na ziemi?” (str. 46).  Zwłaszcza obecność Busha jako światła współczesnego świata, poprawiającego byt ludzkości brzmi znakomicie. Niemal czuć na twarzy łopot gwiaździstej flagi!

Podsumowując: Keen nie ma pojęcia, o czym pisze. Zaśmieca papier swoimi bzdurnymi komunałami, pustą retoryką i czczym bajdurzeniem. Podpisując się jako „intelektualista”, w rzeczywistości sam staje się tym koszmarem, przed którym tak bardzo chce „uratować” ludzkość – to naginający rzeczywistość do własnych celów manipulant, nie mający ze „specjalistą” nic wspólnego. Jego rozwlekłe dywagacje nie mają żadnej wartości naukowej, a w skróconej formie nie nadawały by się nawet na artykuł prasowy, choćby do jego umiłowanego New York Timesa. Keen uzurpuje sobie prawo do wydawania sądów i wskazywania abstrakcyjnych rozwiązań zupełnie ignorując metody, jakie Internet sam przez lata wypracował do oddzielania ziaren od plew – owszem, wciąż niedoskonałe, ale zmierzające do autentycznej demokratyzacji. Natomiast szanowny autor chętnie widziałby się w kategorii „myśliciela” z wieku XVIII, który użycza ciemnemu, niewykształconemu motłochowi drobnego promyczka swej mądrości. Ramię w ramię z Wielkim Kapitałem, oczywiście. Niech żyje Amerykański Styl Życia – tylko dla zwycięzców, rzecz jasna. Niestety, nagle nienawistny motłoch znalazł się niebezpiecznie blisko. Co gorsza, nie szanuje nawet tego,że na okładce napisali o autorze, że jest „intelektualistą”! Motłoch myśli! Motłoch mówi! O zgrozo, Motłoch potrafi sam wybierać, co uważa za dobre!

„(...)skąd mamy wiedzieć, w co i komu wierzyć?” - pyta dramatycznie Keen na stronie 40. Odpowiedź na to pytanie jest trudna, ale co do jednego mam pewność – na pewno nie jemu.

Być może w jego paranoicznej obawie rzeczywiście można odnaleźć realny problem, jednak skutecznie odrzuca mnie od jego tez to, jak łatwo usuwa z dyskursu niemal 150 lat rozwoju myśli humanistycznej, jak kłamie i nagina (rzekomo zawsze obiektywne) fakty dla obrony swych wydumanych teorii, wreszcie – jak bardzo obawia się tego, co sam stworzył. Niczym Frankestein próbuje porwać się z dwoma rewolwerami na swoje Monstrum. Jest jednak za późno. Ono urosło, przekształciło się. I dawno zostawiło swego małego, mizernego twórcę w tyle. 

Filmoznawcy opanowali świat!

...a przynajmniej Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego.

11/06/2013. Godzina 15:45 – rozpoczęcie akcji o kryptonimie „ŚLIWKA”.

Godzina 16:00 - Grupa studentów rozkłada koce w hallu budynku Wydziału Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Następnie podłącza projektor. Brać studencka jest zdezorientowana. Nikt nie wie, co się dzieje. Anarchia.
To był dopiero początek.

Godzina 16:05 – Michał (student II roku psychologii) wychodzi zmęczony z wykładu. Zajęcia traktowały o złym wpływie sesji na życie i zdrowie studentów. Jest zamyślony. Kroczy w kierunku sklepiku po bułkę z szynką i serem. Nagle, ku jego zdziwieniu, na ścianie pojawia się obraz. Wszystko zaczyna się ruszać. Słychać głosy. Ktoś próbuje stworzyć hamburgera. Robi to w dość specyficzny, żeby nie rzec barbarzyński sposób. "Czy to moja podświadomość podsuwa mi takie obrazy?" – pomyślał Michał. Rozgląda się nerwowo. Jego wzrok przykuła grupa młodych ludzi siedzących na kocach. Raczyli się smakołykami, śmiali się, a niektórzy tańczyli. "Uff - to nie ja zwariowałem" – ucieszył się Michał, po czym dziarskim krokiem poszedł w stronę sklepiku.

Godzina 16:10 – po kilku filmikach typu "zrób to sam", naszedł czas na muzyczne propozycje. Jeden ze studentów zaproponował  przeróbki znanych filmów w wykonaniu naśladowców aktorów. Zabawy i śmiechu nie było końca! (Nawet markotny Łukaszek - który został zmuszony do wstania przed 14 - się śmiał.)

Godzina 16:30 – grupa ludzi przyłączających się rośnie. Na stałe „ podpięło się” kilka osób. Reszta gapiów przechodziła i patrzyła się. Jedni nie dowierzali, inni się śmiali, a kolejni dokonywali ekwilibrystycznych manewrów w celu uniknięcia „gniewu filmoznawcy”. A Filmoznawcy namawiali wszystkich do dołączenia do zabawy. Jednak widoczne są żniwa stresu towarzyszącego nadchodzącej sesji. Tylko filmoznawcy się nie stresują. Oni podchodzą do studiów poważnie i przygotowywali się cały rok. Teraz mają spokój i podchodzą do egzaminów „na luziku”.

Godzina 16:50 - pierwszy ochotnik (nieco przymuszony), który chce zaprezentować filmik. Była to produkcja o tajemniczej nazwie „Vomiting Watermelon”. Niestety, chłopiec był dość nieśmiały i uciekł. A szkoda. Filmik, który zaprezentował, niósł ze sobą duże spektrum metafor. Symbolizm, który został ukazany w 7. sekundzie doskonale odzwierciedla sytuację studentów w chwilach kryzysu egzystencjalnego. Doskonała propozycja na przedsesyjny stres.

Godzina 17:05 – Zostaje zaprezentowana historia jeżyka. Jest to tak wzruszająca historia, że nie jestem w stanie o niej pisać, bo płaczę.

Godzina 17:15 – Ostatnia, a zarazem najlepsza propozycja przedstawiająca biografię pewnej artystki, w wykonaniu kabaretu Limo. Tego nie da się opisać słowami – trzeba to zobaczyć. 

Koniec akcji „ŚLIWKA”. 



PS: Notka powstała "na gorąco", opóźnienie w publikacji to tylko wina mojej dziurawej pamięci - dop. I.Ś. ;)

Check-in, czyli jak zostałam burmistrzem

W zeszły wtorek Jeż przywołał mnie do siebie i zrobił bardzo groźną minę.
- Iga, na blogu nie ma recenzji. Zarejestrujesz się więc na pewnej stronie, ściągniesz na komórkę stosowną aplikację i podporządkujesz całe swoje życie meldowaniu się w miejscach, które odwiedzisz. A potem napiszesz notkę... - chyba zauważył moją niepewną minę. - Wiesz, jak stoisz z nieobecnościami!
Nie miałam wyboru. Zapytałam tylko, jak nazywa się ta mroczna strona.
Foursquare.
To słowo miało mnie prześladować przez kolejny tydzień.

Sympatycznie wyglądająca strona w odcieniach błękitu powitała mnie opcją powiązania swojego konta z facebookiem. Niech będzie. Po założeniu konta i ustawieniu stosownego avatara rozpoczęłam eksplorowanie pobliskich miejsc. Zachwycona "placem zabaw przy Zachodniej", który okazał się nie być moim mieszkaniem, ściągnęłam aplikację na telefon i - ku wątpliwej uciesze znajomych - rozpoczęłam swoją małą przygodę z meldowaniem się.
Na tym to właściwie polega. Chodzimy, jeździmy, jemy, siedzimy, kupujemy, nudzimy się na zajęciach - a przy okazji meldujemy się w stosownych miejscach. Na wytrwałych czekają odznaki (np. za dużą ilość check-inów w kilka godzin czy odwiedzenie konkretnej ilości miejsc), a nawet opcja zostania "burmistrzem" danego miejsca. Są też bardziej przyziemne korzyści - w Krakowie znajdziemy już pewną ilość miejsc, w których check-in może stać się przepustką do zniżek na nocleg czy sushi, a nawet dostania czegoś za darmo (piwo, kawa, manicure - dla każdego coś miłego, a już na pewno dla próżnych studentek!).
W środę zaliczyłam check-in na wydziale, w instytucie, przy automacie z Tigerem (którego istnienie jako punktu do meldowania się do tej pory uważam za przezabawne), przy Orlenie, na przystanku Norymberska, na słynnym placu zabaw (nie mogłam się oprzeć...) i w Kauflandzie. Ponadto podczas wieczornych zajęć uznałam za stosowne dodanie Instytutu Psychologii Stosowanej do wesołej mapy miejsc - w końcu IPS nie może być pod każdym względem gorszy od ISzA! ;) I tak to się zaczęło. Piątkowa wyprawa do kina zamieniła się w meldowanie się w każdym odwiedzonym sklepie, odhaczanie zjedzonych frytek w Burger Kingu, a nawet kompulsywne odświeżanie strony z pobliskimi miejscami, by przypadkiem nie umknął mi żaden przystanek tramwajowy. Całe szczęście, że mój Kot jest cierpliwym mężczyzną. Na jego miejscu siłą odkleiłabym telefon z dłoni tej oszalałej kobiety zachowującej się jak azjatycka turystka albo amerykański nastolatek - czytaj: mnie.

Teraz już wiem, gdzie chodzicie po zakupach!

Dodawanie miejsc i eksplorowanie to niewątpliwe zalety foursquare. Dodać możemy właściwie wszystko - nie ruszając się z miejsca - od wydziałowego bufetu, stoiska z obwarzankami i automatu z Tigerem, przez konkretne podjednostki uniwersyteckie, aż po bardziej hermetyczne miejscówki (tu prym wiedzie tajemnicze miejsce spotkań studentów EPI - tak tajemnicze, iż foursquare poinformował mnie o jego istnieniu tylko jeden raz). Opcji zaznaczenia na mapie toalet, w których również moglibyśmy się radośnie meldować, nie znalazłam. Póki co.
Podczas podróżowania po mieście aplikacja niejednokrotnie znalazła miejsca, o których wcześniej nie słyszałam - sprawdza się zatem jako swoisty przewodnik, nawet po pozornie znanej nam okolicy. Dodawanie opinii o konkretnych miejscach to miły dodatek; zawsze dobrze jest wiedzieć, gdzie podają "sernik, który jest mega". Niestety, samo wyszukiwanie miejsc niekiedy szwankuje i zmusza do rozwijania długiej listy pobliskich punktów meldowania się, na co nie zawsze mamy przecież czas i chęć, jeśli traktujemy foursquare jako urozmaicenie, którego użycie zajmie nam kilkanaście sekund. Zasięg wyszukiwanych miejsc również pozostaje dla mnie zagadką - po wizycie w galerii handlowej oddalonej od mojego mieszkania o kilka kilometrów foursquare nadal proponował mi ją jako pobliskie miejsce meldunku, choć ekran kinowy z Cinema City dawno zamieniłam na monitor swojego komputera. A przy komputerach będąc: istnieje możliwość nabijania check-inów bez użycia aplikacji na komórki, kiedy siedzimy wygodnie w fotelu i wspominamy niesamowitą wizytę w Kefirku czy na przystanku tramwajowym Szwedzka. Wtedy nie zostaniemy jednak burmistrzem żadnego z miejsc. Tworzy to też ładną okazję do oszukiwania (nie żeby było ono specjalnie trudne i bez tego).

Największą wadą foursquare, jaką dostrzegam, jest jednak przyczynienie się do zmniejszenia poczucia prywatności. Oczywiście nie mogę narzekać na to, że bezrefleksyjnie połączyłam konta na fs i fb. Konkurowanie ze znajomymi w nabitych check-inach, odznaczanie przystanków podczas nudnych podróży tramwajem czy nabywanie wiedzy o serniku, który jest mega, to miła sprawa. Przy okazji korzystania z aplikacji dowiadujemy się jednak o rzeczach, które niekoniecznie są nam do czegokolwiek potrzebne, dzielimy się także informacjami o sobie. Przykładem niech będzie Pewien Pan - znam jego imię, pierwszą literę nazwiska, wiem, jak mniej-więcej wygląda, w jakich sklepach bywa, a także wnioskuję, że ma dziecko, gdyż często melduje się w przedszkolu i na placu zabaw. Brzmi jak niebezpieczny przestępca? A może zwykły tatuś, którego nudzą huśtawki i przedszkola?
Ważniejsze dla mnie pytanie to: po co mi taka wiedza o tym człowieku?

Być może życie internetowego ekshibicjonisty to znak czasów, mam jednak wrażenie, iż nasze społeczeństwo wciąż potrafi wytrzymać pięć minut bez tweeta, check-inów i telefonu zaciśniętego w dłoni. A przynajmniej mam taką nadzieję. Moja recepta na foursquare - wszystko w umiarze. Zawsze miło jest zgarnąć czterdziestoprocentową zniżkę na sushi, jednak nie za cenę przesadnego wkręcenia się w odświeżanie listy pobliskich miejsc i utraty prywatności.

Pytanie tylko, czy nie jest to recepta mądrej studentki po szkodzie. Może dowiem się, gdy dobiję do 300 punktów za meldunki w tym tygodniu...


PS: W ostatni dzień mojego eksperymentu zostałam burmistrzem automatu z Tigerem. Ocieram łzę i mogę umierać.